Tatusiem być ;)

Nozycorenka

Minął miesiąc od ostatniej noty Smile

James przetarł zaspane oczy. Była sobota, a ktoś odbijał się do ich drzwi.
- KOEL!? – wrzasnął ujrzawszy na progu blondynkę z walizkami w jednej ręce, a w drugiej pięciomiesięczne dziecko [ale to brzmi].
- Nie krzycz. Przyjechałam odwiedzić syna w wakacje – powiedziała.
- W wakacje? Jest kwiecień!
- A nie lipiec? Och pomyliłam się. No gdzie jest Chris?
- Na górze, ale ja chyba czegoś tu nie rozumiem?
- Tak, a czego?
- Co ty tu robisz?
- Przyjechała do syna na kilka dni. Musi się zapoznawać z siostrą.
- Święta racja. Witaj Kim – za James’em stanęła Daph, która mimo iż do Kimberley Koel nie pałała wielką sympatią chciała być miła.
- Cześć – blondynka podała James’owi walizkę.
- Jimm zanieś do pokoju obok Amber – nakazała mężowi Daph.
Jimm powlókł się do góry przeklinając obie dziewczyny.
- CHRIS! – krzyknęła na widok syna Koel – Mam coś dla ciebie kochanie – uśmiechnęła się i wyjęła z torebki różową piżamkę z klapą na tyłku [takie angielskie i amerykańskie są].
- Co to jest? – Chris wskazał palcem na siedzącą na kolanach Kim Christie.
- Twoja siostra Chris.
- Ale jak to? Przecież Lisa jest mniejsza.
- Ale to jest córka twojej mamy Chris – wytłumaczyła Daphne.
- Nie czaję, ale okej. Idę do Shan, dobrze mamusiu?
- Idź – odpowiedziała Daphne.
Chłopiec wrócił po dwóch godzinach i nie był zadowolony z tego wcale, bo ciągle coś mu kazano robić, a to zły na cały świat ojciec nawrzeszczał na niego, bo przewrócił wieszak, a to mama kazała mu pomóc ubrać Tima, a to, to, a to tamto. Chris był wściekły i z tej złości coś zrobił, ale co dowiemy się później…
- Ale to jest różowe… - jęknął Chris, gdy Daphne chciała mu dać do ubrania piżamę od Koel.
- Ale twoja mama ci to dała i będzie jej przykro – mówiła Daphne.
- I co z tego?
- Chris zakładaj – warknął James, który wszedł nagle do pokoju. Chris ubrał ową piżamę, wyglądał dość komicznie w wełnianej. różowej piżamce z klapą na tyłku.
- A teraz spać – zarządził James.
- Ale ja nie chce! Cały dzień tylko na mnie krzyczycie i mnie do czegoś zmuszacie! – ale ujrzawszy minę ojca zamilkł i posłusznie położył się w łóżku.
- A bajka? – zapytał gdy chcieli wychodzić.
- Chris zrezygnujesz raz z bajki, prawda? – zapytał jego ojciec, a Daphne zachichotała niczym mała dziewczynka.
- No jesteś już dużym chłopcem – podchwyciła i wyszli nie dając mu odpowiedzieć. Chciał jak najbardziej opóźnić ich wejście do sypialni.
James pocałował dekolt Daphne, dziewczyna wzięła mu głowę i otwarła drzwi, chcieli wejść dalej, ale…
- Co?
- Chris – warknął groźnie James. Pokój był rozwalony w dosłownym tego słowa znaczeniu.
- Ja tu posprzątam – powiedziała Daphne płaczliwie. James ruszył do pokoju syna, który leżał na łóżku udając, że śpi.
Podszedł do syna, wyciągnął z pod kołdry i nie czekają na jakąkolwiek reakcje rozpiął klapkę pidżamy i wymierzył kilka celnych ciosów w pośladki chłopca.
- Tato!.. Tato!
- James?!
W drzwiach stała Koel z zieloną maseczką na twarzy, jednym okiem zasłoniętym ogórkiem i ubrana w identyczna jak ta Christopher'a, tylko turkusową pidżamę. Z wrażenia puścił syna, który wyrwał się i wybiegł z pokoju.
- Chris wracaj tu w tej chwili!
James puścił się za nim pędem, odpychając zdziwioną Koel* na bok. Nie zauważył jednak porzuconego na ziemi samochodzika, na którym stanął i runą na podłogę jak długi.
- CHRIS! - Wrzasną, gdy przed oczyma przestały migać mu gwiazdki.
Chłopiec jednak nie miał zamiaru go słuchać. Z gołym tyłkiem przebiegł przez korytarz i wpadł do sypialni rodziców.
- Mamusiu – uwiesił się jej szyi.
- Chris, Chris! Uspokój się i nie ciągnij mnie. Chris! - Krzyczała Daphne, starając się utrzymać równowagę.
Do sypialni wpadł James, a mały schował się za matką, nie dając się złapać.
- Christopher wracaj tu! - Darł sie, lecz mały wcale nie miał zamiaru go słuchać. - WRACAJ TU I NIE WCHODŹ...!
Było jednak za późno i w całym domu słychać było teraz zgodny chór 4 płaczących maluchów. Kimberly z miną wyrażającą, totalne otępienie wzięła Christine na ręce i oznajmiła, że nie wytrzyma w tym domu ani chwili dłużej. Deportowała sie, nawet nie zauważając, że trzymała dziewczynkę do góry nogami.
Daphne pobiegła uspokajać bliźniaki, a Amber z irokezem na głowie, posyłając wściekłe spojrzenia domownikom, poszła do sypialni Tima.
- Chris nie żyjesz!
I tym razem chłopcu nie udało się uciec. Chyba nie muszę mówić, do czego posłużyła się klapka w pidżamce chłopca i dlaczego nie mógł siadać przez tydzień.

Hinataa

Przeczytałam!
Mozolnie mi szło, ale nadrobiłam zaległości..
Czy wy kochane Administratorki mogłybyście nie bić go.. chodzi o Chrisa?
A on nie może się trochę uspokoić..?
Ja wiem nudne by było, ale on ma coś w sobie, że ja nie mogę czytać jak James go bije.. (czytam dlatego bo ciągle myślę o nagłej zmianie, ale nie o 360 stopni, tak ciut, ciut, ale zawsze jakaś metamorfoza :])
pozdr

Ginnowata

On nie przestanie. bo w tym cały szkopuł Smile

Wiem, ale ta klapeczka to nawiązanie do bajki Very Happy

Chrysty

A kiedy będzie nowa nota? Hę? Bo naślę na was mafię...

Ginnowata

Niedługo znaczy się juro Very Happy

Nozycorenka

Bo nigdy nie wiadomo kiedy zadzwoni telefon. Ludzie czekają na nie z utęsknieniem, a czasami nawet z lekką nostalgią siedzą przy kuchennym stole i pytają sami siebie "Kiedy?".
James nie czekał, bo niby za czym? Za kolejnym wezwaniem id dyrektorki? Nie, napewno nie! Ale czy ktoś powiedział, że życie spełnia każdą naszą zachciankę? Niestety...
- JAMES!
- CO!? AMBER NIE DRZYJ SIĘ! - odkrzyknął z góry.
- TELEFON!
Zszedł na dół mrucząc pod nosem inwektywy pod adresem Amber, Chrisa i dyrektorki z Brutusa.
- Masz iść do szkoły - oznajmiła Amber lekceważącym tonem.
Teleprotował się w samym przedsionku sekretariatu i nie patrząc na syna wszedł do gabinetu dyrektorki.
- Panie Potter pański syn zniszczył fotele w szkolnej bibliotece - powiedziała na wstępie kobieta.
- Ale jak?
- Powyrywał im nogi! Nasze rozmowy nie odnoszą skutku. Pan mnie chyba nie rozumie, musi pan...
- Rozumiem! - wybuchnął James - Bije go, ale on nie słucha!
- Najwidoczniej za lekko pan "bije" - stwierdziła oschle.
- Słucham?
- Panie Potter. Jeśli nie daje nic ręka to może lepiej użyć czegoś innego - zasugerowała.
- Czego?
- Pasa panie Potter!
- O-oczywiście.
- Dowidzenia i proszę przelać na konto szkoły pieniądze za szkody.
Wyszedł nie racząc posłać jej spojrzenia.
Złapał syna za rękę i teleprotował się.
- Co to miało znaczyć?
- To moje hobby!
- Co!?
- No hobby, takie zaintere...
- Na górę! - przerwał mu Jimm - Masz karę! Nie wyjdziesz do kolacji!
Chłopiec zwiał, reszta dnia minęła w miarę dobrze. Nie licząc tego, że Daphne wyzywała Jimma. bo źle przebrał Nigela.
Wieczorem James chciał usiąść w fotelu w pokoju, ale... No cóż fotel zrobił BUM.
Wstał z ziemi i pobiegł do pokoju syna, który udawał, że śpi. Wyciągnął go spod kołdry.
- Twoja dyrektorka miała rację!
Chris nie zdążył zareagować, kiedy jego ojciec... Nie, to nie był klaps w pośladki a coś o wiele mocniejszego. Chłopiec pamiętał dokładnie ten piekący rodzaj bólu, jakby ktoś rozcinał skórę na dwie części.
- Tato – wydyszał płacząc i wyrywając się ojcu, kiedy ten zadał drugi cios pasem.
- Nauczysz się smarkaczu! NIE WOLNO CI NIC NISZCZYĆ!
- Tato – po jego policzkach ciekły grube stróżki łez.
Jimm, uderzył go tylko dwa razy, ale bolało bardziej, niż po najcięższym laniu, jakie mu sprawił przy użyciu jedynie siły własnej ręki.
- NIE WOLNO CI NIC NISZCZYĆ! - Warkną znowu, stawiając zapłakanego syna przed sobą. - ZROZUMIAŁEŚ?!
- Tak – jękną szlochając i gdy tylko tata wyszedł skoczył pod kołdrę. Czy to tak źle mieć hobby? Przecież on chciał tym tylko zwrócić na siebie uwagę!

Ku zadowoleniu James'a, metoda 'pasa', podziałała na Christopher'a i przez całe błogie 2 miesiące. Tak, przez długie 2 miesiące - aż do 23 czerwca kiedy to za sprawą: 'złego humoru', Daphne postanowiła dla zabawy pokłócić się z najstarszym synem.
- Kochanie, a co tu masz? - Zapytała zerkając mu przez ramię na rysunek.
- To dla taty – powiedział dorysowując fioletoworóżowemu pudlowi kolejną partie futra.
Daph, uśmiechnęła się pod nosem. Ostatnimi czasy czuła sie zmęczona i znudzona domowymi obowiązkami, a do tego nieco zaniedbana przez James'a, dla którego w tym momencie najważniejsze były treningi.
- Muszę ci coś powiedzieć – chłopiec odłożył kredki i z zaciekawieniem przyjrzał się matce.
- Bo wiesz Chris – uśmiechnęła się pocieszająco – Ty nie jesteś synem twojego taty.
- Co?
- James adoptował cię – sama nie wiedziała czemu to mówi. Miała nieodzowną chęć wyżycia się na kimś.
- Wcale, że nie!
- Tak Chris. Przykro mi kochanie.
Chłopiec zerwał się na równe nogi i z płaczem wbiegł na górę.

Trzy godziny później James siedział w gabinecie dyrektorki, która cała mokra z rozmazanym makijażem rzucała mu bazyliszkowate spojrzenia. Był wściekły, bo przecież to był tylko koniec roku. TYLKO!
- Panie Potter! Ja… To nie do pomyślenia, całe miasto! Nasza szkoła została skompromitowana! Jeszcze nikt… Żaden uczeń! Nie! – wstała i zaczęła krążyć po gabinecie. James odwrócił ku niej głowę i zapytał:
- Ale co się stało?
Odwróciła się do niego nagle, żyła na jej skroni zaczęła pulsować.
- Co się stało!? Pański syn się stał! OT CO! Przez cały rok z przymrużeniem oka tolerowałam jego wybryki pouczając pana co można w takim wypadku zrobić, ale to nie doniosło w ogóle skutku! Pański syn włączył zraszacze! Tak, że oblały całą szkołę. Wszystkie książki zniszczone, wszystko mokre! Burmistrz chce zabrać szkole dotacje! Mam nadzieję, że tym razem ukarze pan syna! I pokryje pan szkody!
- Ile? – zapytał słabo Jimm, na co kobieta roześmiała się histerycznie.
- Wolałby pan nie wiedzieć – powiedziała po chwili suchym tonem głosu – 10’000 tysięcy funtów. Jeśli nie więcej.
Wyszedł bez żadnego Do widzenia, bo po prostu nie miał zamiaru więcej tam siedzieć. Złapał syna za rękę i teleportował się. Zaciągnął Chrisa na górę, do jego pokoju, gdzie zamknął i wyciszył drzwi. Chłopiec sprawdził czy James ma pas w spodniach… niestety miał.
- Tatusiu… - zaszlochał.
- Najwidoczniej dostałeś za mało – stwierdził James.
- Nie! Ja nie będę!
Ale on nie słuchał już żadnych wymówek, wyciągnął Chrisa na środek pokoju i złapał za pas. Nie zraziły go krzyki, płacz i błagalne prośby, żeby przestał z ust syna. W głowie, wciąż powracały jak echo słowa dyrektorki “10 000 tysięcy funtów”. Nawet on [mimo, ze ostatnio dostał podwyżkę] tyle nie zarabiał, a już biorąc pod uwagę, że ma 4 dzieci, tym bardziej nie było go na to stać.
- Nie kochasz mnie! Nie musisz mnie kochać! Możesz bić bo jestem adoptowany! - Chłopiec, usiadł na łóżku krztusząc sie łzami.
- CO?!
- Trzeba było mnie zostawić w domu dziecka skoro mnie nie chcesz!
James czuł jakby ktoś walną go obuchem w głowę. Co ten mały wygadywał? Coś mu padło na mózg? Może to przez to, że go zbił?
- Christopher, co ty wygadujesz? - Starał się przybrać łagodny ton głosu.
- Nie musisz kłamać! Daphne mi powiedziała prawdę!
- Jaką prawdę? - Chłopiec jednak łkał w poduszkę i nie miał zamiaru odpowiedzieć. - Zostań w pokoju!
Wybiegł na korytarz. Był zły! Nie, słowo 'zły' jest tu nie na miejscu. Nigdy trak nie był wściekły na swoją żonę.
- Daphne?! - Dziewczyna spojrzała na niego zdezorientowana. Nawet nie wiedziała, że James już wrócił do domu.
- Coś się stało? - Zapytała wstając wystraszona z kanapy.
- Owszem! - Warkną i pociągną ją za łokieć w stronę pokoju, w którym zazwyczaj spał Timy. - Powiedziałaś Chris'owi, że jest adoptowany? - Milczała. - Powiedziałaś?!
- No tak, ale...
- Ty chyba żartujesz! Ile ty masz lat?
- 22 i James! Nie szarp mnie za rękę, bo to mnie boli! - Wyrwała się mu i usiadła na krześle. - Byłam zła.
- I to powód, żebyś 6 letniemu dziecku mówiła, że jest adoptowany?!
- No przecież jest! Ja go adoptowałam.
- Daphne! Nie udawaj chociaż teraz głupiej, bo dobrze wiesz, że powiedziałaś mu całkiem co innego!
- Miałam dość okej?! Pytałeś się ile mam lat, tak?! Mam 22 lata i jestem... Jestem KURĄ DOMOWĄ! Oprócz Lily i Amber nie zadaje się z nikim, bo zajmuje się dziećmi i domem!
- Nigdy cię do niczego nie zmuszałem! Nie kazałem ci rezygnować z pracy Aurora! Sama po kursach chciałaś zostać w domu i zajmować się dziećmi!
- Nawet nie masz dla mnie czasu! - W jej oczach zaszkliły się łzy, ale James wydawał sie tego nie zauważyć.
- Bo ja PRACUJE! Musimy za coś spłacić ten dom i odchować 4 dzieci! Z resztą nie zmieniajmy tematu!
- Czemu nie zmieniajmy?! Bo, co?! Ten jest dla ciebie niewygodny?! Owszem, źle zrobiłam, ale to ty traktujesz mnie jak zabawkę! Nie porozmawiasz ze mną, nigdzie nie wychodzimy i nie spędzamy czasu tylko we dwoje! No, chyba, że ty masz ochotę na sex!
- Nie będę tego słuchał! - Zbiegł po schodach i wybiegł na podwórze trzaskając frontowymi drzwiami.
- James! - Daphne zerwała się na równe nogi i pobiegła za nim. - James! James, posłuchaj, ja... - Przed domem, nie było jednak nikogo.
Daphne usiadła na werandzie i zaczęła szlochać.
- Mamo? – usłyszała za sobą głos Chris. Widać było, że płakał.
- Przepraszam – mruknęła. Chłopiec podszedł do niej i przytulił się.
- Gdzie jest tata?
- Nie wiem. Ja nie chciałam Chris, kochanie…To były tylko żarty…
- Wiem – szepnął chłopiec. Jakie to było dziwne, że oboje w tej chwili potrzebowali siebie nawzajem. Daphne wstała i z Chrisem na rękach poszła do sypialni. Chłopiec zasnął przytulony do niej, a ona chwilę po nim zamknęła oczy.

James wrócił do domu o godzinie dziesiątej. Noc spędził u Teda. Wszedł do sypialni i serce mu pękło gdy zobaczył Daphne trzymającą w objęciach Chrisa. Jak mógł się na nią wściekać, tym bardziej, że miała rację w pewnych sprawach…
- Nie chciałem traktować cię jak zabawki – szepnął siadając na łóżku.
- Wiem Jimmy, wiem…

Hinataa

Nie no, teraz to mnie wpieniła ta Daph (tak się pisze?)
Jak mogła tak powiedzieć..
Zachowała się jak nastoletni plastik kiedy chce dopalić młodszemu rodzeństwu..

Nozycorenka

Eh... Kiedys już się tak zachowała. To było silniejsze od nas ^^

Ginnowata

Tak, ale Jimm nie jest bez winy Neutral

Traktuję ją jak zabawkę, mi też rodzice powiedzieli, że jestem adoptowana, ale ja się tylko ofochałam.

Nozycorenka

Czerwiec był pięknym miesiącem, ale nie mógł dorównać lipcowi! Dlaczego? Bo to właśnie w lipcu miał miejsce, wielki finał rozgrywek między brytyjskimi drużynami, o status reprezentacji narodowej. A co za tym szło? No dobra, dobra – koniec głupich pytań i powiem w skrócie, że skoro James'a nie było w domu to Chris był zdany na – za zwyczaj – miłą i kochającą Daphne.
- Mamusiu – zajęczał, wdrapując się jej któregoś dnia na kolana.
- Chris, nie teraz. Muszę się nauczyć tego zaklęcia, bo inaczej do końca życia, będę szyła ręcznie! - Zmrużyła oczy, czytając w starej książce jakieś formułki.
- Mamusiu!
- No co?
- Czy mogę zaprosić kilka osób na noc?
- Tak, tak, ale teraz idź sie pobawić z Timy'm.
Chłopiec pobiegł z wielkim bananem na twarzy, napisać zaproszenie do 'kilku' osób.

Daphne, wcale się nie dziwiła, kiedy po raz 5 tego dnia usłyszała huk, oznaczający, że ktoś wylądował w kominku ich domu. Żałowała, że nie powiedziała synowi ile dokładnie osób może zaprosić. W pokoju Christopher'a byli już: Lyanne, Anette, Madelene, Shanon, Artur i Monique. Nikt z rodziców nie czuł jakichś specjalnych oporów, przed zostawieniem dzieci u Potter'ów i chwili oddechu tej nocy.
- Kornel?! - Dziewczyna, aż krzyknęła na widok 7 latka z długimi, niemal do połowy pleców włosami.
- Dzień dobry proszę pani – chłopiec uśmiechną się słabo i wyciągną z za pleców kwiaty. - Ja chciałem przeprosić i... No Chris mnie zaprosił, ale jeśli mam iść...
- Nie, nie – Daphne wiedziała, że tego pożałuje, ale jakoś nie potrafiła wyprosić tego chłopca. Wydawał się naprawdę sympatyczny. - Idź na górę, wszyscy już się bawią.
James wrócił styrany do domu. Wszedł do kuchni i pocałował w policzek Daphne.
- Co się stało? – zapytał patrząc na jej minę.
- W dom mamy trochę eee gości.
- Gości? Rodzice? Al? Lily!?
- Nie, dzieci… Kuzynostwo… no wiesz… Integrują się.
- Nie – jęknął - Idę na do salonu.
Ruszył w stronę salonu marząc o jakimś ciekawym programie w telewizji, ale gdy usiadł na fotelu to ten… Zrobiła dup-dup. Rozwaliła się – po prostu. Uklęknął i spojrzał na fotel, nie było w nim jednej nóżki, Tak samo w pozostałej trójce foteli. Zły wszedł na górę. W biblioteczce fotele też były zepsute! Tak samo fotel w jego sypialni i fotel w pokoju Tim’a. W pokoju bliźniaków też. Cofnął się jeszcze raz do sypialni, bo nie dawała mu ona spokoju. No tak! Ktoś, a James wiedział kto; zniszczył jego odznakę dla szukającego reprezentacji Irlandii! Wszedł do pokoju syna, gdzie dzieciaki siedziały na dywanie i grały w butelkę, jednak coś mu nie pasowało w załączonym obrazku, a był to… Kornel!
- Christopher – dzieci odwróciły głowy w kierunku James’a – Chodź musimy porozmawiać – warknął. Chłopiec podniósł się i jakby z błaganiem spojrzał na kuzynostwo. Podszedł za ojca, który złapał go za rękę i zaprowadził do sypialni.
James machnął różdżką by zamknąć i wyciszyć drzwi. Chris wdrapał się na łóżku w obawie.
- Co ty sobie wyobrażasz!? Co tu robi ten chłopak!? I te fotele! I moja ODZNAKA!
- To Kornel… - zaczął Chris, ale Jimm złapał go i wyciągnął na środek pokoju.
- “Nie znałeś litości panie”** - rzekłszy to James zawołał swych pobratymców: Lecha, Czecha i Rusa i wszyscy razem dobywszy oręża, ruszyli na - jako oliwka, mała - Christophera. A on? Cytując Inwokację, myślał jedynie o straconym zdrowiu! Kornel, również ucierpieć powinien i począł spisywać testament swój.
- “Jeżeli będę duchem, to się wam pokażę...”
- CO?! - Spod sterty książek, wyłania się ktoś z czerwonym, spalonym przez słońce nosem.
- “...Jeśli bóg [mię] uwolni od męki – nie przyjdę... “
James upadł niczym papierowy anioł, zdmuchnięty przez zefirek. Niczym liść tańczący na wietrze turlał się ze schodów. Niczym podłamana autorka o monitor, jebną głową o ziemię.
- “Ha! Mąż! Ha! Trup!”.
Do pokoju wpada Daphne, niczym rusałka wśród drzew. Niczym księżyc w pałacowej komnacie...
- “Ciemno wszędzie, głucho wszędzie.
Co to będzie? Co to będzie?”
Chór dzieci niczym rozwścieczone ptaki, napiera wokół ciała...
- Ale nic mi nie jest...
- “Nie znałeś litości panie!”.
Chris, niczym...
- EJ! No sorry, a wam co znowu? - Czerwony nos, wydaje się przemawiać w ich stronę.
- Bo ja wiem? - Heather wzrusza ramionami. Zaraz?!
- A ty co tu robisz? - Zwraca się do blondynki, która złośliwie i niby niechcący, staje na rękę bratu.
- Przyjechałam z tatą.
- Z tatą?!
- No tak. Mama, Al i Kate też są. Jedzą placek w kuchni. Chcecie trochę?
- Maliny, maliny – do pokoju, wpada złotowłosa Amber.
- Na placku? - Pyta zdezorientowana Madlene, budząc śpiącą siostrę.
- “Która więcej malin zbierze, tą na żonę ją wybierze!” - Wybiega.
- Ehe... - Wszyscy z wyrzutem patrzą na autorkę. - Zadanie z polskiego? - W ich głosie czuć litość.
- Tak – wzdycha ze smutkiem. - Może wróćmy do sceny z James'em i Chris'em w pokoju?
Więc, no więc… A Tak, to było tu.
James już zdejmował pas, ale Chris kopnął go w kostkę tak mocno, że ten upadł [był pochylony, więc się nie dziwicie^^]. Chłopiec podbiegł do drzwi, ale te były zamknięte zaklęciem, więc zamknął się w szafie. Pewnie zapytacie dlaczego James nie zagregował czy cuś, otóż to Jimmy nasz kochany był dość zdziwiony atakiem ze strony syna pierworodnego. Podniósł się z ziemi trzymając owe narzędzie*** w ręku i kierując swe kroki do szafy. Próbował ją otworzyć, ale no cóż… Zamknięta była.
- Christopher’ze otwórz tą szafę, bo jeśli ja będę cię musiał z niej siłą wyciągać to cię matka rodzona nie pozna.
- A czy ktoś mówił, że chce żeby mnie poznała? – usłyszał z szafy.
- Jak wolisz – szarpnął drzwiami i niczym waleczny wojownik wyciągnął z szafy przeklinające dziecko, postawił go na środku pokoju.
- Tatusiu proszę… - jęknął Chris widząc co trzyma jego rodziciel.
Ale nie słuchał już tego co Chris ma do powiedzenia, bo mu to jakoś ze zwyczaju wyszło. Po prostu bił – jak biblia nakazuje, karał, żeby jego syn nie wyrządził w przyszłości większego zła.
Kiedy skończył, to i owszem “matka rodzona” może, by go nie poznała [zwłaszcza biorąc pod uwagę jej iloraz inteligencji, który jest równy paprotce autorki... Autorka patrzy, ale paprotka najlepiej się nie czuję] ale Daphne, która wparowała do pokoju, poznała go bez problemu.
- JAMES?!
Chłopiec, korzystając z chwilowego braku zainteresowania jego osobą, schował się za matką.
- Możesz mi powiedzieć co w moim domu robi Kornel? - Warkną w stronę żony James.
- Twoim?!
- Co robi w NASZYM domu?
- Chris, go zaprosił, ale czemu go uderzyłeś?!
- Widziałaś co zrobił?! - Podsunął jej pod nos zniszczoną odznakę.- To on i ten Kornel!
- Ty chyba sobie żartujesz?! Uderzyłeś go za to, ze zniszczył, kawałek metalu z twoim nazwiskiem?! - Wyrwała mu ją z ręki i z impetem rzuciła o ścianę.
- Może dla ciebie, ale dla mnie...
- Dla mnie?! Ty masz chyba coś z głową! To, że jesteś dobrym szukającym nie oznacza, że Quidditch jest ważniejszy od Chrisa!
- Dobrym? Jestem świetny, a on zniszczył nie tylko moją odznakę. Fotele w całym domu są...
- Naprawiłam je. Wystarczyło jedno zaklęcie – wzięła syna za rękę i wyszła na korytarz. - Zastanów się co z twoją hierarchią wartości, James – mruknęła zamykając za sobą drzwi.
James usiadł na łóżku i poczuł złość do Daphne. W końcu z jakiej racji ona kwestionuje jego zdanie? W końcu Chris nie jest jej synem! Wstał i poszedł do salonu gdzie siedziała Daphne.
- Co ty sobie wyobrażasz? – zapytał.
- Wyobrażam? O co ci chodzi James!?
- O to, że kwestionujesz moje zdanie! Chris nie jest twoim synem!
- CO!? Jak śmiesz James!? Mam być jakąś kurą domową, której nie wolno nic powiedzieć! Świetnie! Wyjeżdżam na wakacje! Sam się zajmuj czwórką dzieciaków! – wstała, wbiegła na górę i wróciła po kilku minutach z walizką w ręku. James otworzył usta ze zdumienia.
- Wrócę jak odpocznę – powiedziała z naciskiem i teleportowała się.
- Gzie mama? – James obrócił głowę w stronę Timma.
- Pojechała odpocząć – mruknął biorąc syna na ręce i zanosząc na górę do jego pokoju. Położył Timma spać i sam położył się w pustym pokoju.

Rano Jimma obudził płacz Lisy. Poszedł przewinąć dziewczynkę i przy okazji to samo zrobił z Nigel’em. Następnie wszedł do pokoju Chrisa gdzie dzieciaki sprzątały zabawki.
- Jesteście beznadziejni – mruknęła Annete i wyjęła różdżkę z plecaka – Chłoszczyść.
Pokój lśnił czystością.
- No to teraz wszyscy się żegnają – wtrącił Jimm.
- Nie! Jeszcze nie, chcemy się pobawić!
- Chris uspokój się.
James podprowadzał wszystkie dzieciaki w ciągu jakiejś godziny.
- Zabraniasz mi kontaktu z rodziną!
- Christopher uspokój się – warknął i usiadł na kanapie.
- Jesteś podły!
- Chris jeszcze tylko słowo!
Chłopiec wbiegł na górę. James wyciągnął się w fotelu, sięgnął po pilota i prawie w tym samym czasie do pokoju wleciała sowa rzucając mu kawałek pergaminu na ręce.
"Jestem z Lily na Hawajach
Daphne."
- Ja też – mruknął Philipe stojący w drzwiach, wszedł do środka, a wraz z nim wbiegła Cola – Shanon jest z Chrisem na górze.
- Kobiety są niemożliwe – westchnął.
- Nienormalne – przyznał Phil.
Przez godzinę pomstowali na swoje żony.

A po tej jakże przyjemnej godzinie naszła ich myśl, że może warto by odwiedzić ojca i teścia tak więc wzięli dzieciaki i już po dwudziestu minutach siedzieli u Harry’ego i pili z nim oraz z Kingsleyem [się przypałętał] Ognistą Whisky, nagle na dół zeszli Chris i Shan.
- Mamy dla was coś super – powiedział Chris z iście szatańskim uśmiechem. I zaczęło się ich przedstawienie,no by było fajnie gdyby nagle Chris nie wyciągnął wibratora James’a.
- To jest Puszek Okruszek – oznajmiła Shanon.
James miał w pół otwarte usta, tak samo Phil, Harry dostał wytrzeszczu, a Minister był przerażony.
- Mój tata bardzo go lubi, jest to jego najlepszy przyjaciel, a jaki ruchliwy – włączył go, a on zaczął wibrować. James jakby nagle się ocknął. Wstał, złapał Chrisa za rękę i teleportował się zapominając o Timie, Lisie i Nigelu, Phil zrobił po chwili to samo, ale o tym kiedy indziej.
- Odbiło ci!? Zwariowałeś!? CO TO KURWA MIAŁO ZNACZYĆ!?
- To było przedstawienie – Chris wyglądał naprawdę słodko.
- Ty albo jesteś bóloodporny, albo myślisz, że ja się zlituje. Raczej to drugie, więc tym razem dostaniesz tak jak nigdy i uwierz będzie bolało.
Chris spojrzał na rodziciela ze strachem i czmychnął na górę. James wbiegł za synem i wyciągnął chowającego się za łóżkiem malca na środek pokoju.
- Plus premia za uciekanie – warknął.
Chris, nie licząc kilku pojedynczych wyjątków, nie dostawał tak mocno po tyłku, jak tym razem. Kiedy ojciec go puścił, bezsilnie upadł na podłogę i zalał się fontanną łez, jednak James nie uznał, tego za nadgorliwość w karaniu syna, wręcz przeciwnie. Kazał przeczytać chłopcu cały podręcznik do 2 klasy i zreferować wybrane rozdziały.
- Są wakacje!
- Czy ty podniosłeś głos?! - Chłopiec momentalnie, zaczął kiwać głową, ale ojciec podniósł go za ręce i walną w pośladki. - Nie waż się podnosić na mnie głos! Zrozumiano?!
- Tak, tatusiu – zapłakał.
Wyszedł z pokoju, rzucając synowi na biurko, grubą książkę. Nie czuł jakichś specjalnych wyrzutów sumienia. Nie było mu też żal syna, a kogoś całkiem innego – siebie. O, tak. Biorąc pod uwagę, obecność ministra w domu jego ojca, przy tym 'przedstawieniu', mógł pożegnać się z pogodnymi stosunkami z Harry'm.
- James? - O wilku mowa, a wilk...
- Tato?
Chłopiec [jej, czy to określenie i wam wydaje się nie na miejscu?]-który-przeżył, wszedł do salonu, niosąc na ręku kilku miesięczne bliźnięta, i w nosidełku na plecach, 2-letniego Tima. Starszy chłopiec spał smacznie, natomiast małe diabły, krzyczały jedno przez drugie.
- James do cholery! Rusz się! - Warkną, starając się otrzeć kropelki potu z czoła, jednak nie pozwalała mu na to wywijająca rączkami Lisa.
Powoli podszedł do ojca i wziął z jego ramion krzyczące bliźniaki.
- Wiesz, że ro co zrobił Chris, pociągnie za sobą konsekwencje?
- Wiem, ale ja nie jestem za to odpowiedzialny – odparł wpychając Nigl'owi butelkę z mlekiem do ust.
- James, jesteś! Jesteś odpowiedzialny za wszystko co on robi, bo jesteś jego OJCEM! Dociera to do ciebie?!
- Tak, ale to, nie ja...
- Nie zapytam czemu trzymacie wibrator w domu, ale następnym razem chowaj swoje rzeczy, bo za to – wyciągną z kiszeni zwiniętą gazetę i podał synowi – nie ponosi winy, tylko ten 6-latek.
Jimm już na pierwszy rzut oka, domyślił się, ze to wieczorne wydanie Proroka i z wielką niechęcią rozwiną gazetę, gdzie na pierwszej stronie, było wielkie zdjęcie Chris'a stojącego koło Kingsley'a z wibratorem w ręku.
“Mały Christopher Potter, zaatakował Ministra Magii erotycznymi zabawkami! Czyt. Str 3.”.
Przewrócił szorstkie kartki i spojrzał na nagłówek strony, opatrzony pochyłymi literami: “Rita odkrywa prawdę o nie zdrowej sytuacji w domu Harry'ego Pottera” .
- Jej tam nie było! - Wrzasną James, jednak, gdy został spiorunowany przez ojca, groźnym spojrzeniem zamilkł i czytał dalej.
“Dziś - 20 lipca, w Dolinie Gotryka, odegrała się przedziwna scena. Ktoś mógłby to, co się stało uznać za zabawne, ale cała sytuacja była wręcz zatrważająca!
Wnuk Harry'ego James'a Potter'a, a syn reprezentanta Irlandii w Qudditchu – James'a Pottera, mały Christopher, zaatakował Ministra Magii, wyskakując na niego z WIBRATOREM! To nie żarty! Shackebolt Kingsley, był tak zdziwiony zachowaniem 6-latka, że nie zdążył zareagować, gdy już po chwili został znokautowany przez szefa biura aurorów! Nie prawdopodobne, a jednak!
Ministra znaleziona przykutego do kaloryfera kajdankami z futerkiem i [jak donosi mój zaufany informator] toczy sie już sprawa przeciwko Harry'emu Potter'owi, za napaść na osobę publiczną.
Z OSTATNIEJ CHWILI: James Potter, został skazany na miesiąc pozbawienia wolności, za zaniedbanie swojego 6-letniego syna. Kara, jednak została złagodzona na prośbę samego ministra i James, odpracuje jedynie 300 godzin prac publicznych.
Rita Skeeter”
- Ale nikt go nie zaatakował! – wrzasnął James.
- Nie podnoś na mnie głosu – czy to nie znajome, dobra mniejsza.
- Oczywiście, że nie! To jednak nie zmienia faktu, że to było skandaliczne! Po raz który już Chris wylądował na pierwszej stronie!?
- Ale co ja miałem zrobić!? Został ukarany.
- Tak, zabrałeś mu zabawkę? – zakpił Harry.
- Nie! Tato! Czy ty zawsze musisz mnie winić za wszystko?! Zawsze jestem tym gorszym! Al ma pracę w ministerstwie! O tak, Heather jest wspaniałą weganką, łamiącą nasze prawo! Lily, no tak jakbym mógł zapomnieć!? Lily jest…
- JAMES!
- Mam nie wymieniać? Zapomniałem, przecież znasz to na pamięć, bo to twoje słowa!
- James to nie jest zabawne! Nie zachowuj się jak zbesztany przedszkolak!
BUM.
- Co to kurwa znowu jest!? - wrzasnął James.
- Może sprawdzisz – podsunął jego ojciec. James wszedł na górę, za nim Harry. Jakaś nizana mu siła zmusiła go do wejścia do jego sypialni.
Pokój był w gruzach. A Chris zobaczywszy swojego ojca machnął różdżką, lecz zamiast w Jimma zaklęcie trafiło w Harry’ego, który upadł na podłogę.
- Tato – jęknął James patrząc na leżącego na ziemi i krzyczącego z bólu ojca. Wyciągnął różdżkę ze spodni [Chris miał zapasową, a przecież tyle razy James miał lejce Pt. Nie zostawiaj nigdzie zapasowych różdżek, no cóż… To Chris poniesie bolesne konsekwencje] i zaczął szeptać jakieś zaklęcia. Chris patrzał przerażony to na dziadka to na ojca.
- Dziadku! – krzyknął chłopiec gdy Harry zawył z bólu po raz kolejny.
- DO POKOJU! – ryknął James, wiedział, że zrobi COŚ synowi– Tato, nie wiem co zrobić – jęknął, łzy spływały mu po policzkach, bał się. James zbiegł szybko na dół i zadzwonił po Al’a, który w trybie natychmiastowym zjawił się w domu brata.
- Tato – Al opadł obok ojca i tak jak ówcześnie Jimm zaczął szeptać zaklęcia, ale już po pięciu minutach Harry został uwolniony spod mocy zaklęcia. Z pomocą Albusa podźwignął się na nogi, ale jęknął momentalnie z bólu.
- Tato ja nie chciałem – wymamrotał James wciąż z łzami w oczach.
- Wiem – jęknął Harry.
- Trzeba cię zabrać do Munga – powiedział Albus, a James pokiwał głową zgadzając się z bratem.
- Nie! To nam przysporzy jeszcze więcej kłopotów.
- Tato, nie wiemy co to było, musisz jechać do szpitala! – Albus zaciągnął stawiającego się Harry’ego do Munga, a James wpadł do pokoju Chris, który… zaraz… SIEDZIAŁ PRZY BIURKU I CZYTAŁ!?
- CHODŹ TU!
- Ale ja tatusiu czytam – załkał chłopiec.
- GÓWNO MNIE TO OBCHODZI! Znasz przysłowie oko za oko, ząb za ząb? – zapytał nagle James.
- Tak – odpowiedział nieśmiało chłopiec.
- Jak myślisz, bardzo to dziadka bolało?
- Ehe – mruknął.
- Więc wedle tego przysłowia, teraz ciebie zaboli i to dokładnie tak samo [oczywiście nie dokładnie, bo on by to dziecko wysłał do szpitala, ale mocno].
- Ale ja nie chciałem – załkał Chris.
- Nie, bo chciałeś rzucić tym zaklęciem we mnie. Skoro z tobą nie idzie bo dobroci - stwierdził James – Przełóż się przez łóżko.
- Co? – zapytał zdziwiony Chris.
- To co słyszałeś, głuchy jesteś?
- Ale jak?
- Normalnie. Uklęknij przy nim i wypnij tyłek, a za każdą ucieczkę dostaniesz dodatkowo – chłopiec spełnił nie chętnie polecenie ojca, wiedząc, że jeśli nie posłucha to może tego żałować jeszcze bardziej.
- Tato – po, którymś z kolei uderzeniu, Chris zerwał się i zeskoczył z łóżka. - Tato, proszę, nie!
- Wracaj tu!
- Tatusiu, proszę! - Po policzkach chłopca ciekły strumienie łez. - Zrobię wszystko, tylko proszę.
James, może i potrafił być niewzruszony, ale widząc swojego syna w takim stanie, jakoś nie potrafił dalej go bić. Przekartkował podręcznik i kazał mu przepisać jego część, po czym sam wrócił do swojej sypialni. Potrzebował ciszy i spokoju.

*21 WIEK!
** Autoreczka zamyka oczy i udaje, że jej nie ma.
***Autorkę wali Smile

Jak zawsze mi go żal tak dziś mi go nie żal wcale [tu Eliza], jestem wyjątkowo sadystycznie nastawiona, bo musiałam się na kimś wyżyć nawet przez Nożycoręka. Co do tego przekładania, to dla nas to też jest chore.

Notka dziwna i ciągnie się jak gówno przez ocean, ale aŁtoreczka ma do to w dupie i aŁtoreczka idzie spać!

Ginnowata

W domu Potter’ów panował spokój. Chris po ostatnim laniu jakie mu sprawił ojciec był wyjątkowo grzeczny i trudno mu się dziwić. Daphne wróciła do domu, bo Lily zaczęła rodzić. Okazało się, że do grona wnucząt dołączyła kolejna dziewczynka – Madison. Lucy podczas obiadu u babci Molly oświadczyła, że ona i jej narzeczony spodziewają się dziecka na co Percy zareagował krztusząc się cebulową zupą, a Molly poinformowała wszystkich, że się żeni… za miesiąc. Tego Percy już nie mógł znieść. Wyszedł trzaskając drzwiami i mrucząc coś pod nosem. Wrócił po pięciu minutach gdy Audrey wysłała mu patronusa z wiadomością, że jeśli zaraz nie wróci świętować radości córek to może się pożegnać ze spaniem w sypialni. No, ale wszystko ma swoje granice… Nie to nie Chris [jeszcze odczuwa ^^], ani też napad splątek Hagrid czy jakiegoś smoczka tylko wyjazd jego rodziców. Wszystko by było wspaniale gdyby nie to, że Heather ubzdurała sobie, że chce zostać z James’em, a nie na przykład z Albusem czy z Lily. Dziewczyna powiedziała, że chce poprzebywać trochę z bratem. No jeśli jej brat ma na imię Jay i w tejże właśnie chwili ściągał by z niej ubrania to może… No dobrze. Jej brat ma na imię James, ma 22 lata [nie 15] i ma 4 dzieci i on patrzał niespokojnie na zegarek.
- Przecież wróci – powiedziała Daphne.
- Nie lubię tego Jay’a.
- James ty w jej wieku uprawiałeś seks na litość Merlina!
- Seks!? ZABIJE GO!
- Tatusiu, ale ja byłem grzeczny – rzekł Chris stając niespodziewanie w salonie, wdrapał się na fotel i momentalnie jęknął z bólu.
- Jeszcze cię boli? – spytała z troską Daphne. Chris pokiwał głową, a po jego policzku spłynęła łza.
- I dobrze! - krzyknął James – Dziadka też bolało.
- Ja nie chciałem!
- Czy ty podniosłeś głos?
Chris zatkał usta dłonią, pokręcił głową, a łzy zaczęły ciec mu po policzkach ale James już wstał i ruszył w stronę syna.
- James! – wrzasnęła Daphne patrząc jak Jimm podnosi płaczące dziecko i wymierza mocnego klapsa [nie uderzył by go gdyby nie to, że był zły, bo Heather nie było jeszcze].
- Nie waż się podnosić głosu – warknął.
- To jest chore! On z trudem siada!
- Mój ojciec z trudem chodzi! Gdzie jest ta Heather? – warknął.
- Przesadzasz! Nie wystarczyło mu powiedzieć!?
- Nie! Za każdym razem będzie tak dostawał.
Chris łkał cicho w fotelu, ale wracając do Heather…
- Jay! – krzyknęła dziewczyna gdy zalała ją kolejna fala rozkoszy. Jay delikatnie gładził jej piersi.
- Merlinie to jest piękne!
Robili to jeszcze długo, w końcu opadli wycieńczeni obok siebie. Żadne z nich nie myślało teraz o czym kolwiek, oprócz tych kilku upojnych chwil spędzonych razem. O utraconym dziewictwie, z osobą, którą się kochało i o wspólnej przyszłości w, a może nawet po Hogwardzie. Kto w takim momencie myślałby o rodzicach, którzy zamartwiają się na śmierć, nie wiedząc co robi ich syn? Kto rozważałby, czy starszy brat cię ukatrupi, czy nie, za to, że zapożyczyłaś od niego kilka prezerwatyw? Nikt, więc i oni tego nie robili, a powinni, bo może uniknęli by wtedy tak bolesnej dla obojgu konfrontacji z opiekunami.

Godzina 4:53, podjazd domu przy ulicy Pomorskiej 12

- Zobaczymy się jutro? - Blondynka uśmiecha sie i tylko przytakuję głową, po czym podbiega pod drzwi domu i otwiera je najciszej jak potrafi.
Z westchnieniem opiera się o ścianę. Chce, żeby te chwile były wieczne, żeby już zawsze była z Jay'em. Oczyma wyobraźni, widzi mały domek z białymi firankami i błękitnooką dziewczynkę, bawiącą się przed domem. Szczekającego radośnie psa i kota, który wygrzewa się w słońcu. Ona sama, zapraszałaby innych wolontariuszy z schroniska dla zwierząt i członków WESZ, założonej przez ciotkę Hermionę. Napisałaby książkę “Jak walczyć o swoje racje – przewodnik dla początkującej feministki” i zyskała by zasłużoną sławę wśród niezależnych kobiet. Jay byłby strażakiem i ratował ludzi z...
- Heather!
Dziewczyna wyrwana ze świata marzeń, aż podskoczyła ze strachu [tak, autorka zmieniła formę pisania, nie macie omamów].
- J-James? Jeszcze nie śpisz?
- O to raczej powinienem zapytać ciebie. Co robiłaś o tej porze poza domem?! - Chłopak stał, koło schodów i patrzył rozjuszony na młodszą siostrę.
- Uspokój się! Jestem cała i zdrowa i nic mi się nie stało. Więc w czym problem?!
- W tym, że jesteś pod moją opieką i... I nie pozwalam ci się spotykać z tym chłopakiem!
- Co?! Ty sobie chyba żartujesz James, jesteś moim bratem a nie...
- Może i jestem tylko twoim bratem, ale to nie zmienia faktu, że jesteś uziemiona!
- Nie wolno ci!
- Wolno! - Ściszył głos. - Myślisz, że nie wiem co z nim robiłaś?
- Ty cholerny hipokryto! - Uderzyła go zaciśniętą pięścią w klatkę piersiową. - Jak byłeś w moim wieku, to twoja dziewczyna była w ciąży!
- Co, nie znaczy, że tobie wolno robić takie rzeczy! Nie zobaczysz się z nim! Jeśli będzie trzeba to zamknę cie w pokoju na cały miesiąc!
- A proszę bardzo! Wredny, pojebany...
Dalsze słowa wypływające z jej ust, zagłuszył głośny hałas, jakby ktoś zrzucił coś ciężkiego. Nienamyślając sie James wbiegł po schodach, do pokoju pierworodnego...

Godzina 5:17, salon domu na ulicy A.Christie 30

- Jay'u Winstonie Fowles'ie, jesteś UZIEMIONY!

Godzina 5:21, pokój Christopher'a Potter'a na ulicy Pomorskiej 12

- CHRISTOPHER!
- Co?
- Nie co gówniarzu!
- Co się stało? – Heather wbiegła do pokoju bratanka i ze strachem spojrzała na dzieło Chris’a. Jedna część pokoju był cała spalona, a chłopak trzymał w ręku jej różdżkę! – To moje! – wyrwała małemu różdżkę z ręki.
- Heather wyjdź – nakazał jej Jimm. Chris spojrzał na nią wzrokiem głoszącym błaganie.
- James, ale przecież on się tylko bawił.
- Nie bawił się. Heather marsz do pokoju.
Dziewczyna wyszła.
- Dlaczego to zrobiłeś? – zapytał James zamykając drzwi.
- Bo na mnie nakrzyczałeś i mnie uderzyłeś!
- To, że na ciebie krzyczę nie znaczy, że wolno ci niszczyć mój dom! A teraz wiesz co masz zrobić i nie ma żadnego „Tatusiu proszę”.
- Tatusiu, ale ja będę grzeczny – jęknął Chris i zaczął się cofać pod ścianę.
- Jeśli ci pomogę to będzie bolało jeszcze bardziej, wybieraj.
- Tato…
- Raz… dwa… - chłopiec momentalnie ustawił się tak jak kilka dni wcześniej płacząc i zasłaniając oczy rączkami. James uderzył, raz, drugi… Po którymś z kolei razie Chris uciekł w kąt pokoju wyjąc jak bóbr.
- Wracaj!
Chłopiec pokręcił głową.
- Natychmiast!
Chris nie ruszył się. Jimm podszedł do niego, wziął i zaniósł na miejsce.
- I dodatkowo za nieusłuchliwość i uciekanie!
- Tatusiu… Ja będę grzeczny! Będę grzeczny… Grzecz…
Ale James przerwał mu kolejnym uderzeniem. I znowu zaczął bić nie zwracając najmniejszej uwagi na płacz i krzyk syna.
- Starczy? – zapytał zaryczanego Chrisa – Odpowiedz!
Chłopczyk opluł ojca [masochista^^]. W James’sie się zagotowało, znów postawił syna na miejscu i zaczął bezlitośnie go bić. Chris krzyczał przeprosiny, ale James był tak wściekły że nie robiło to na nim wrażenia.
- To może cię czegoś oduczy – warknął na końcu. Chris patrzył na niego wystraszony, nieśmiąc nic powiedzieć.
- Teraz spać! – wyszedł. Po drodze do sypialni poszedł sprawdzić co robi Heather. Leżała na łóżku i spała w najlepsze.
Następnego dnia Heather była dla brata wyjątkowo miła, mając na dzieję, że ten zdejmie z niej karę [Merlinie co za określenie]. Dokładnie o 22 wymknęła się z pokoju ówcześnie zamieniając się w łasiczkę i pognała do domu Jay’a. Wspięła się po barierce i wlazła do jego pokoju. Chłopak nawet jej nie zauważył, ale Heather szybko się przemieniła.
- Heather? – wydukał.
- Nie święty Mikołaj. Myślałam, że Ślizgoni są inteligentni.
- Jakżeś tu weszła?
- Jesteśmy parą, więc szczerość. Jestem Animagiem. Miąłeś kłopoty?
- Animagiem?
- Nie futerkowym zwierzątkiem, nie zachowuj się jak moja siostra! To miałeś kłopoty? – usiadła obok niego na łóżku.
- Tak. Matka się wściekła – Pocałował ją w dekolt.
- Dalej, zdejmuj, mam prezerwatywy – podała chłopakowi kilka prezerwatyw Jimma, a ten wyszedł szybko do łazienki przy pokoju. Heather rozebrała się i już po chwili leżała w jego objęciach.
- Jay! - krzyknęła.
- Heather, kocham cię… - pukanie do drzwi.
- Jay, słońce?
- Chowaj się – szepnął, Heather weszła pod kołdrę.
- Jay? Krzyczałeś?
- Nie, wydawało ci się mamo – kobieta pokręciła głową, ale wyszła z pokoju. Gdy ucichły jej kroki Heather wyszła spod kołdry i znów się zaczęło.
Dwie godziny później Blondyna wróciła do swojego pokoju, identycznym sposobem jak z niego wyszła. Wpakowała sie pod kołdrę i już miała zasypiać, kiedy ktoś zapalił światło w pokoju i zerwał z niej miłe okrycie.
- Wstawaj!
- James?! - Oczy dziewczyny zrobiły się wielkie jak spodki, ze zdziwienia. Jej brat nie mógł wiedzieć!
- Wstawaj! - Posłusznie stanęła, koło niego. Była niższa o głowę i nagle poczuła jakiś dziwny respekt do brata. - Nie jesteś kurwą, rozumiesz?! Jesteś moją siostrą i nie wolno ci tego robić, jasne?!
- Nie! Nie wolno ci tak mówić!
- Jesteś u mnie w domu i nie pozwolę ci na to! Jeśli mama i tata sie zgodzą, to proszę bardzo, ale dopóki jesteś tu, to...
- Zamknij się! - Po jej policzkach ciekły łzy. Żaden facet nie miał prawa jej tego mówić! Żaden!
- Nie, Heather! Masz dopiero 15 lat i jeśli chcesz być...
- Przestań!
- ...Kurwą, to proszę...
- PRZESTAŃ!
-...ale nie pod moim dachem!
Dziewczyna uderzyła brata kilka razy otwarta dłonią w ramiona, ale nic to nie dało. Czuła się, jakby ktoś wygarnął jej najgorszą prawdę, jakby nie zasługiwała na miano człowieka.
- Co się tu dzieje?
- Amber?!
James popatrzył na stojącą w progu dziewczynę o pomarańczowych włosach z nie małym zdziwieniem. Ostatnio widział, ją cytującą “Balladyne”*.
- Brawa za odkrywczość – zaklaskała w dłonie. - Co tu się dzieję? I co tu robi twoja siostra?
- Prędzej powinienem zapytać co TY tu robisz?
- O ile pamiętam to pozwoliłeś mi tu mieszkać – uśmiechnęła się do szwagra. - Nie wspominałeś, również, że nie mogę zaszyć się gdzieś na kilka dni, ze Słowackim.
- On nie żyje.
- Zawsze pociągała mnie nekrofilia – usiadła na łóżku, obok zapłakanej dziewczyny.
- Co się stało? - Zaczęła głaskać ja delikatnie, po długich blond włosach.
- Amber wyjdź! To nie twoja sprawa!
- Wyjdę, tylko jeśli ona tego zechce! - Oboje spojrzeli na dziewczynę, która tylko przytaknęła głową. Wyszła.
- Jeśli więcej nie uciekniesz, to nie napiszę do rodziców, ale nie wolno ci się z nim spotykać – rzucił na odchodne i zamkną drzwi.

*Patrz, poprzednia notka.

Ja mam ostatnio złe dni, naprawdę i dlatego się tak nad nim wyżyłam, ogólnie Nożycusia się obraziła i się nie odzywała dopóki nie zgodziłam się go stłamsić.

Nozycorenka

Heather otwarła zaspane powieki i rozejrzała się po pokoiku.
- Cześć, dobrze się czujesz? – zapytała wchodząc do jej pokoju Amber. Podniosła się.
- Tak, tylko…
- Co?
- James… on mnie nazwał… - nie mogła tego powiedzieć, słowa zbyt bolały.
- Rozumiem, nie przejmuj się.
- On zabronił mi się z nim spotykać, ale ja… Kocham go!
- Och jeśli go kochasz, to rób co ci mówi serce. Nie można stanąć na drodze miłości – uśmiechnęła się.
- Masz sowę? – zapytał. Amber pokiwała głową, a już nie długo Heather wysłała do Jay’a wiadomością informującą o tym, że ma przyjść na plaże o północy.
Dokładnie o 23.55 wymknęła się pod postacią łasiczki z sypialni i udała się na plażę. Jay siedział i wpatrywał się w morze. Heather przemieniła się i podeszła do tyłu do chłopaka.
- Piękna noc – szepnęła siadając – Masz – podała mu kondomy. Znowu poczuła tą rozkosz.
James w tym samym czasie sprawdzał stan swoich prezerwatyw jakby w obawie, że jego siostra znów podebrała mu kilka i nie mylił się. Wściekły na cały świat ruszył od pokoju Heather, ale dziewczyny w nim nie było. Wyszedł z domu chcąc iść do domu Jay’a, ale usłyszał jakieś krzyki dochodzące z plaży. To co zobaczył wprowadziło go w stan zimnej furii. Był bardziej wściekły niż po jakimkolwiek wybryku Chrisa. Podszedł do nich, ówcześnie podnosząc z ziemi sukienkę Heather. Podniósł Jay’a za kark.
- Ubieraj się – warknął do chłopaka, a Heather rzucił sukienkę – Marsz do domu, porozmawiamy jak wrócę.
Zawstydzony i przestraszony Jay ubrał się po dosłownie po minucie. Jimm złapał go za bluzę i zaciągnął do domu. Zapukał w mahoniowe drzwi.
- Pan Potter? Jay? – zaspany pan Fowles spojrzał ze zdziwieniem na syna i sąsiada.
- Pański syn i moja siostra dzisiaj w nocy uprawiali seks na plaży! Może będzie pan bardziej pilnował swojego syna!
- Ale nie rozumiem. Jay?
- Tak tato?
- Co to znaczy?
- Bo my eee.
- Na górę! – chłopak posłusznie wspiął się po schodach – Bardzo przepraszam panie Potter – Jimm odwrócił się i poszedł w stronę domu. Wpadł do pokoju Heather, blondynka siedziała na łóżku patrząc się tępo przed siebie.
- Co to było?
- Ja go kocham i nie mam zamiaru cie słuchać Jimmeta! - Zaakcentowała dobitnie ostatnie słowo.
- Siedzisz tu droga panno i nigdzie nie idziesz! - W głowie kołatało mu się tysiące myśli. - Seks to nie jest zabawa! Seks to pewien etap w miłości między partnerami!
- Powtórzę, to co na pewno dobrze wiesz wiesz! Ty w moim wieku spodziewałeś się DZIECKA!
- I to powinno być dla ciebie nauczką! Ja zmarnowałem najlepsze lata, na zajmowanie sie Christopher'em. Związek dwojga ludzi, nie opiera się jedynie na chodzeniu ze sobą do łóżka. A gdzie rozmowa? Troska? Gdzie śmiech i łzy?
- Łzy to będą, jak ojciec Jay'a go zatłucze, za to co robiliśmy – warknęła.
- I dobrze mu tak! Jeśli chcesz tu zostać do nie spotkasz sie z nim więcej! Nie mam zamiaru, czekać aż moja siostrzyczka przyjdzie z randki z chłopakiem.
- Chodzi ci o randkę, czy o seks? Boisz sie mi to powiedzieć prosto w twarz?! Wczoraj nei sprawiało ci to takich oporów!
- Jesteście jeszcze młodzi! Bardzo młodzi!
- Jestem Kurwą!
- Heather! Myślisz, że jakby ojciec zareagował na wieść, że jakiś chłopak rozdziewiczył cię, kiedy przebywałaś u mnie na wakacjach?!
- Skończ! Rodzice pojutrze będą w domu i wracam do nich. Napiszę list do Jay'a.
James, przytakną i wyszedł z pokoju. Ta cała sytuacja zmorzyła w nim ochotę na odrobinę zabawy w małżeńskim łożu.
“Przyganiał kocioł garncowi, a obaj jednacy.”

Cieszmy się, bo kolejna notka będzie pewno po rozdaniu świadectw.

Hinataa

Kiedy nowa notka ?
Wiem, wiem ja też nie wkleiłam.
Ale jakoś nie mam czasu Razz

Więc czekam na noteczkę.
Przez najbliższe 7 dni nie będę miała dostępu do komputera bo jadę nad morze a dokładnie do Kołobrzegu <lol> (dziwnie brzmi) ale nie martwcie się nie będę mieszkała tak bardzo blisko brzegu.
Jak przyjadę notka ma być chyba, że któraś z autorek wyjechała.
Pozdro.

Ginnowata

Telefon zbudził go z błogiego snu.
- H-Halo – ziewnął do słuchawki.
- James? - odezwał się głos po drugiej stronie.
- Taa, a kto mówi?
- Tata – tak, jak mógł nie rozpoznać jego głosu.
- O której jutro wracacie? – spytał obojętnie.
- No właśnie. Nie wracamy jutro. Będziemy przed 1. września.
- J-jasne – znowu ziewnął.
- Wracamy za półtorej miesiąca James.
- Wiem!
- Zajmiesz się jeszcze Heather?
- Oczywiście.
- Pozdrów wszystkich. James? – imię syna wypowiedział niepewnie.
- Tak?
- Kocham cię pamiętaj o tym.
- Ja ciebie też tato – te słowa były jak balsam dla jego duszy. Przez ostatnie kilka lat jego ojciec sprawiał wrażenie jakby było zupełnie inaczej.
- Powiedz Heather, że ma cię słuchać.
- Dobrze.
I po powiedzeniu sobie „Cześć” rozmowa się skończyła. James poszedł na górę z zamiarem położenia się spać, ale Heather stanęła przed nim trzymając za rękę Tim’a, za nimi stał Chris.
- Rodzice nie wracają jutro – powiedział zanim Heather zdążyła coś powiedzieć.
- A kiedy?
- Za półtorej miesiąca.
- Ale! Ale… Miałam jechać do domu! Nie!
- Uspokój się, bo obudzisz bliźniaki. Gdzie wy idziecie?
- Na plażę! Bierzemy Shanon i Colę i idziemy na plażę. Nie pasi ci coś?
Spojrzał na jej japonki i torbę przewieszoną przez ramię, oraz na spódniczkę hawajską i stanik od stroju. Tak, mówiła prawdę.
- Nie wszystko w porządku.
- A teraz pan pozwoli, że sobie pójdę – warknęła i wyminęła go razem z dzieciakami. Chris obdarzył go wylęknionym spojrzeniem. Nie ma co, siostra ma cię za hipokrytę, a syn za jakiegoś tyrana. James położył się jeszcze. O osiemnastej Heather stanęła przed nim ubrana w niebieską sukienkę.
- Wychodzę – oznajmiła.
- Żarty sobie stroisz. Jesteś uziemiona i nigdzie nie idziesz.
- Będę o dwudziestej drugiej, proszę cię James.
- No pozwól jej iść – wtrąciła Amber.
- Masz cztery godziny i ani minuty więcej.
A kto powiedział, że dzieci czarodziei, powinny być dobre w matematyce? No kto? W końcu w szkole ich tego nie uczono a ta podstawowa wiedza, którą powinny nabywać od rodziców... Zresztą, czy Harrowsław, potocznie zwany 'Złotym chłopcem', byłby wstanie nauczyć najmłodszą pociechę korzystania z zegarka? Może tak, ale dla Heather [o, której mowa] byłaby to dobra wymówka, kiedy zamiast o 22, pojawiła się w domu po północy. Dobra, gdyby nie jeden mały szkopuł, który nie uszedł uwadze jej starszego brata.
- Heather Doreo Potter*! Jesteś Pijana!
- Braciszku... Gdybym była... Czyk... Pijana... – Dziewczyna niebezpiecznie zatoczyła się na szpilkach, niemal zderzając się z ścianą. - Nie potrafiłabym zrobić tak – zamachała ręką, w celu przybicia 'piątki' w dłoń James'a, ale trafiła w jego nos.
- Heather!
- Przepraszam... Czyk...
- James – Na schodach pojawiła się Daphne. Miała potargane włosy i nie przytomne spojrzenie. - Nie krzycz tak. Przed chwilą uśpiłam Nigela, bo bolał go brzuszek. Jeśli go obudzisz, to przysięgam, zamknę cię z nim w pokoju i do rana będziesz się bawić w zmienianie pieluch!
Blondynka wybuchnęła niepohamowanym śmiechem i ruszyła chwiejnym krokiem przed siebie, gubiąc przy tym buty i potykając się o własne nogi.
- Heather – mrukną, ponownie James, próbując przy tym podtrzymać siostrę w pozycji pionowej, ale mimo usilnych prób, dziewczyna usiadła na środku korytarza wciąż chichotać, jak gdyby ktoś opowiedział jakiś niezwykle zabawny kawał.
Z góry dobiegł ich płacz dziecka i Daphne chcąc, nie chcąc powlekła się do pokoju bliźniąt, zostawiając męża z pijaną nastolatką. James wyklinał dzień, kiedy jego siostra przyszła na świat i zaczął dziękować Merlinowi, za tak wspaniałego brata jak Albus. W końcu, to właśnie Al, pomógł dowlec mu się do wierzy Gryffindoru, kiedy pod koniec 3 klasy upił się razem z Luckas'em Wood'em i wyglądało na to, że z samego rana wyląduje na dywaniku dyrektorki. Tylko dzięki temu kujonowi, James mógł zakończyć edukacje w Hogwarcie po siedmiu latach, a nie niespełna trzech.
- Jimmy... Ja chyba się zrzygam – mimo tego, co przed chwilą powiedziała z jej ust nie spełzł głupi uśmiech.
- Jak to zrzyga..? - przerwał mu odgłos wymiotowania na świeżo wypastowany parkiet. - Świetnie – złapał siostrę za ramiona i zgrabnie wymijając, pobrudzoną podłogę, poprowadził ją do łazienki. - Zapowiada się cudowna noc – warknął, trzymając dziewczynę za głowę, gdy ta znowu zwróciła część alkoholu do sedesu.
- Ale Jimmy… Czyk… Nie dobr… - kolejna porcja alkoholu wylądowała w sedesie. Heather zwymiotowała jeszcze trzy razy, po czym James zawlekł ją do jej pokoju, mrucząc pod nosem, że „pogadają jutro”. Dziewczyna zasnęła nie wiedząc, że z błogiego snu zbudzi ją James.
- WSTAWAJ! – ryknął odsłaniając rolety.
- James, zasłoń! Zasłoń! – błagała blondyna zasłaniając ramionami oczy, gdy zauważyła, że to bezcelowe, bo James jest… no cóż… Zły; zakryła się kołdrą, ale po chwili ta została z niej zerwana i musiała z trudem przyuczając się do światła, może i byłoby to łatwe gdyby nie fakt, że rozbolała ją głowa, było jej sucho, a z pokoju obok jak na złość zaczął dochodzić odgłos płaczących maluchów, a Chris [którego obiecała zabić] śpiewał głośno jakieś piosenki. Do tego Daphne odkurza…
- COŚ TRY SOBIE MYŚLAŁA!? Staczasz się Heather! Najpierw seks, teraz picie, co będzie następne!? Mugolskie narkotyki!?
- Nie krzycz! – wrzasnęła Heather z trudem wstając.
- Uświadom sobie, że masz tylko piętnaście lat! Martwiłem się o ciebie! Pomyślałaś o tym choć raz!?
- James, posłuchaj… Możemy porozmawiać później? – zamrugała oczami niczym prima balerina, myśląc, że zdarzy się cud. No cóż…. Nie zdarzy się.
- Ta rozmowa już dobiegła końca – stwierdził oschle James, na co Heather odetchnęła z ulgą, lecz niestety po chwili dodał – Ubieraj się. Jesteś uziemiona. A teraz pójdziesz sprzątniesz cały dół, wypastujesz parkiet na, który zwymiotowałaś, a potem możesz wziąć dzieci na lody. Mówię o Chris’ie i Timmy’m – uściślił.
- CO!? James, nie… Błagam… Jimmy – oczy zaszły jej łzami, ale James wyszedł trzaskając drzwiami. Tak więc Heather zrobiła wszystko co jej kazano i około godziny szesnastej wraz z dziećmi szła na lody. Przypałętała się jeszcze Shanon, bo Lily z uśmiechem na ustach oznajmiła siostrze, że ona musi iść z Madison do lekarza, a Philipe jest w pracy. Kolejna chcąca pognębić młodszą siostrę. Ale u niej to normalne. No cóż…
- Ja chce truskawkowe!
- Ja malinowe!
- A ja chce ciszy! – Heath wrzasnęła tak głośno, że osoby siedząca przy innych stolikach spojrzały na nią z lękiem.
- Tata powiedział, że masz nas zabrać na lody – oznajmił Chris – Jest na ciebie zły, więc radził bym…
- Wiesz co Chris? – przerwała mu brutalnie ciotka – Mam gdzieś co ty byś mi radził! Zamknij się, bo zrobię ci krzywdę… Obiecuję! – w jej ozach czaiły się tak dziwne błyski, że Chris umilkł.
- Co się stało Heather? – spytała ostrożnie Shanon.
- Ech- westchnęła blondyna – Upiłam się, boli mnie łeb, brat jest wściekły, jestem zmęczona… Timmy!? – chłopca nie było przy stoliku, nie było go też przy automatach do gry, ani na całym placu. Niw było też Chrisa, ale tym aż tak się nie przejęła.
- TIMMY! – wrzaski dwóch dziewczyn nisoły się po całej ulicy Nadmorskiej.
- Jay! Dzięki bogu – wrzasnęła Heather widząc swojego chłopaka, niestety był w towarzystwie matki.
- Coś się stało? – spytała matka Jay’a.
- Eee… Nie.
- Timmy się zgubił i Chris też – oznajmiła Shan. Jak bardzo Heather lubiła to dziecko tak teraz…
- Zgubiłaś dzieci? – zwróciła się łagodnie kobieta.
- Eee… No tak – przyznała piętnastolatka spuszczając głowę. Kobieta roześmiała się serdecznie – Bawi to panią? – obruszyła się – Ja chce jeszcze żyć, a brat mnie zamorduję!
- Nie martw się znajdziemy ich… - Owszem znaleźli po czterech godzinach, całych brudnych. Tim płakał cicho ściskając rękę brata.
- Gdzieście byli!? – wrzasnęła Heather – A z resztą nie ważne! James się z wami policzy – zaśmiała się w duszy. Głośne „mvhahahahaha” rozdzierało ją od środka.
- Chyba nie chcesz powiedzieć tacie? – na widok miny ciotka Chris przełknął głośno ślinę.
- CO!? Uciekliście!? – wrzasnął James czując, że z jego nosa zaczynają buchać opary – Dlaczego jesteście tacy brudni!? Chris coś ty znowu wymyślił!
- Co ja!? On też poszedł! Siłą go nie brałem…. Aua! Ej to bolało! – wrzasnął rozmasowując sobie pośladek. Biedne dziecko… Żeby sprawiedliwości stało się zadość James uczynił to samo z młodszym synem, który zdziwiony tym, że ojciec śmiał go uderzyć rozryczał się. W sumie, boleć go to bolało, ale jak tata mógł go uderzyć!? No jak on śmiał!? Sama nie wiem [Autorka kręci z powątpieniem głową].
- Spać! – wrzasnął James. Chris nie widzieć czemu chciał ratować brata, więc złapała chłopca za rękę i zawlekł na górę. Wiedział, że ze złym ojcem się nie zadziera. Ech… James zwrócił głowę w stronę siostry, która głośno przełknęła ślinę. Bądź co bądź to ona ich nie dopilnowała – HEATHER!

*Wracają mroki z przeszłości ^^

Na reszcie udało się skończyć tą część. Nie wiem kiedy będzie następna, może dopiero jak Nozycusia do mnie przyjedzie? Nie wiem... Ona ma zepsuty komp, a ja dopiero co wróciłam z wakacji, więc jesteśmy usprawiedliwione.

Kropusia

Oj, biedna Heather, biedny Chris (mój szkrab ;* ) i biedny Tim! Biedna Daphne i biedny parkiet.

Po głębszym namyśle dodam jeszcze:
Biedny James.

Nareszcie nowa nota! Hurra!! Ale dlaczego tak krótko? Łączmy sie w bólu i tęsknocie po Nożycusi...